Wyrosło się chłopakowi jak na te szesnaście lat. Mierzy około sto osiemdziesiąt cztery centymetry. Przy rozczochranych włosach potrafi dojść ich jeszcze kilka. Jednak zazwyczaj swoją czuprynę ma schludnie ulizaną do tyłu, tylko od czasu do czasu jakiś ciemnobrązowy włos ucieknie z pod jego władzy. Pod wysokim czołem znajdują się cudowne, piękne, pełne romantyzmu, uwodzicielstwa, czarujące, …, przyciągające spojrzenie innych, ciemne oczy, które w połączeniu z wiecznym uśmiechem dają efekt wręcz elektryzujący, co lubi wykorzystywać na swoją korzyść. Jednak większa część społeczności Hogwartu przestała już chyba na to reagować z biegiem czasu. Awersja do Quidditcha i brak regularnych ćwiczeń nie wpływają pozytywnie na jego sylwetkę, wic nierzadko nosi długie szaty, które ukrywają jego niedoskonałości. Ależ nie, nie jest spasionym grubasem! Po prostu ostatnio zobaczył w lustrze coś, co nigdy w życiu nie powinno pojawić się w jego wyobrażeniach – mała fałdka z boku. Rodzice musieli kupić nowe lustro do mieszkania, bo stare nadawało się już tylko do podcięcia sobie żył. Po tamtym wydarzeniu postanowił spróbować dostać się do drużyny Quidditcha w nowym roku, ale wątpił, że mu się to uda z jego zdolnościami manewrowania miotłą. Prócz szat preferuje eleganckie garnitury (ostatnio nie zawsze uszyte idealnie na miarę – przypadek?), a gdy jest pewien że nigdzie nie wyruszy w najbliższym czasie to przywdziewa luźne T-shirty czy w chłodniejsze dni  - komplet dresów. Te ostatnie nauczył się nosić przez kochaną mamę.

Podobno panuje przekonanie, że jest jedną z czarnych owiec Gryffindoru, które sprowadzają swoich współlokatorów na złą drogę. Ale któż by wierzył plotkom na temat takiego przystojniaka w momencie, gdy proponował spotkanie na błoniach w ustronnym miejscu czy wypicie ukradkiem piwa o północy w starej, nieużywanej klasie? Potrafi być strasznie irytujący dla otoczenia, lecz on naprawdę stara się być lubianym przez wszystkich. Tylko niewielka garstka ludzi odnalazła w sobie tyle cierpliwości by poznać chłopaka i właściwie za wiele nowego nie odkryli. Wewnątrz był taki sam, jak na co dzień. Nie skrywał w sobie żadnej wielkiej tajemnicy, nie był też płaczącym chłopakiem w samotności. Oczywiście wspomniana grupka ludzi, których mógł nazywać przyjaciółmi, mogła liczyć na jego zaufanie i pomoc w razie kłopotów. Potrafił być mściwy i to w zdecydowanie nieprzyjemny sposób. Jeśli potrzebujesz jakichkolwiek nowinek z życia szkoły, to czas najwyższy odwiedzić Dominica. Nic za darmo oczywiście, ale przy odrobinie chęci interes dojdzie do skutku. Dlatego lepiej uważać, czy nie wejdzie się za bardzo w drogę chłopaka, bo może skorzystać ze swojej wiedzy, by uprzykrzyć komuś życie. Poza tym to naprawdę kochany osobnik, którego nikt jeszcze nie okiełznał i czeka na swoją dominę (płci nieznanej), która skieruje jego uwagę na siebie. Póki co jednak woli zwiedzać Hogwart, niż zadomowić się w jednym miejscu. Nie preferuje rozwiązań siłowych, ale jeśli tylko to mu pozostanie, to nie stroni od drętwoty czy pięści. Kiedyś kobiety traktował z większym szacunkiem, ale lata życia w ich otoczeniu wyparły zasady wpajane od dzieciaka przez rodziców. Teraz każdy, niezależnie od płci, może liczyć na takie samo traktowanie. Właściwie nie tyczy się to tylko płci, ale także statusu majątkowego czy czystości krwi. Wszyscy mogą w równym stopniu stać się obiektem jego zainteresowań, niekoniecznie tych przyjemnych.

Historia Dominica zaczyna się na długo przed jego urodzeniem, gdy dwójka młodych ludzi zakochała się i pobrała wbrew decyzji rodziców. Panu młodemu zostało to z czasem wybaczone w związku z tym, że był jedynym spadkobiercą w rodzinie (brat został usunięty z testamentu z nieznanych jemu przyczyn). Pani młoda nie miała tak łatwo. Została wyrzucona z domu, brakowało jeszcze tylko wydziedziczenia, ale nie doszło do tego. Do dnia dzisiejszego nic się nie zmieniło. Pewien czas po ślubie kobieta zaszła w ciążę i tak oto powstał Dominic. Kolejny cud tego świata. Dzięki matce mugolce poznał świat niemagiczny i wszystkie prawa nim rządzące, ojciec zaś pokazał mu świat zaklęć i uroków. Niestety oboje rodzice byli bardzo zapracowani, więc młodego chłopaka zostawiali pod opieką wujka Davida, brata ojca Dominica. Niby nic nadzwyczajnego, ale mężczyźnie sprawiało wiele przyjemności karanie młodego, bo nie ujawniał bardzo długo swoich zdolności magicznych. Rodzice nic nie reagowali, bo nie mieli innych możliwości na zostawienie chłopaka u kogoś innego. Trwało to kilka lat. Aż gdy Dominic dorósł do wieku dziewięciu lat i wujek ponownie starał się go ukwarać, pokazał, że ma w sobie jakieś pokłady magii. Niby nic wielkiego, po prostu odrzucił mężczyznę na półkę z książkami kierowany strachem, ale od tamtego momentu relacja z opiekunem uległa niewielkiej zmianie – zaczęli się ignorować. Czasy szkolne to okres pełen zabawy, wielu imprez i romansów. Podchodzi do wszystkich wydarzeń jak do niekończącej się rozrywki, temu wyniki z SUM-ów, które otrzymał, nie zadowoliły rodziców i obiecali mu ukrócić kieszonkowe, jeśli kolejny rok będzie wyglądać podobnie do poprzednich. A póki co nic na poprawę nie wskazywało…

♦ Co roku ma problemy z zaliczeniem do następnej klasy, ale jak widać udaje mu się tego dokonać. Zadziwiając tym siebie równie mocno.
♦ Uwielbia teorię czarnej magii i wszystkie związane z nią aspekty nauki, ale nie dlatego, że chce jej używać jak źli czarnoksiężnicy. W przyszłości planuje walczyć z nieuzasadnionym używaniem czarnomagicznych zaklęć. Nie znaczy to jednak, że w jego mniemaniu czarna magia powinna być zakazana.
♦ Przez wujka nabył awersji do wszelkich tytoniowych wyrobów. Obrzydza go ich zapach i sam nigdy po nie nie sięgnie.
♦ Amortencja ma słodkawy zapach wanilii, truskawek i białej czekolady.