Żadna z niej miss Hogwartu. Średniego wzrostu brunetka, niczym nie wyróżniająca się wśród szkolnej społeczności, pod względem aparycji. Nie ma ani dużych orzechowych oczu, za to najbardziej pospolite piwne oczęta. Zwyczajne usta, niebz rodzaju tych malinowych oraz lekko chomikowate policzki. Włosy sięgają jej ledwo za łopatki, gdyż matka zapowiedziała jej, że dopiero gdy osiągnie pełnoletność będzie mogła je zapuścić. Dobrze ucząca się, porządna dziewczyna nie powinna nosić zbyt długich włosów, więc blond grzywą także nie zarzuci. Co poradzić.
Nie należy do najszczuplejszych uczennic, mimo wszystko nie można jej też zarzucić, by miała nadwagę. Skłonność do jedzenia słodyczy z Miodowego Królestwa na szczęście póki co nie wyszło jej  bokiem.
Ubiera się skromnie. Na co dzień oczywiście nie zrzuca z siebie szkolnego mundurka ale i w dni wolne od Hogwarckich obowiązków raczej nie szaleje z modnymi dodatkami, których najzwyczajniej w świecie nie posiada. Powinna nosić okulary przez lekkie niedowidzenie, które rzuca w kąt, gdyż uważa, że wygląda w nich paskudnie, co prowadzi często do komicznych sytuacji.
Zawsze wyprostowana, patrząca jednak na otoczenie z pewną dozą nieufności. Stara się ciągle uśmiechać.

Jedenaście lat wychowywania twardą ręką matki odbiło piętno na charakterze dziewczyny. Nie była nigdy zbyt przebojowa ani nie brylowała w towarzyskiej śmietance, skupiona na nauce i doskonaleniu swoich talentów. W ostatnich latach otworzyła się bardziej na otoczenie, ale do mistrzyni charyzmy to jej jednak daleko.
Uprzejma w stosunku do innych uczniów, bardzo pomocna i uczynna. Można było na niej polegać, gdyż nigdy nie złamała danej komuś obietnicy. Często brała na swoje barki zbyt wiele pracy, co potem skutkowało jej niedosypianiem, jednak osoba tak ambitna jak Blake nigdy się nie poddawała.
Trudno nawiązuje nowe znajomości. Jest raczej wycofana, jednak gdy już znajdzie bratnią duszę, jest jej wierna aż po grób.
Dobrze się uczy, chociaż ma nieustające wrażenie, że zawsze może być w czymś lepsza.
Łatwo ją zranić. Bardzo osobiście odbiera krytykę, przez co stanowi idealną ofiarę dla ślizgonów i ich niewybrednych komentarzy.

Christopher Blackwood (nie mylić z TYMI Blackwoodami) pochodził z mugolskiej rodziny mieszkającej pod Londynem, był jednak obdarzony magicznymi zdolnościami toteż w wieku lat jedenastu otrzymał list z Hogwartu i tam też uczęszczał przez kolejnych siedem lat. W zamku również poznał swoją przyszłą żonę oraz źródło wszelkich zmartwień, pannę Glorię Shepard, pochodzącą z bardzo wąskiego grona społeczności czarodziejskiej. Zakochał się po uszy. Naprawdę. Gotów był oddać własne życie w imię tej miłości i niestety los szyderczo mu w tym pomógł. Gdy para dowiedziała się o brzemienności Glorii, Christopher ze szczęścia przesadził nieco z ilością Ognistej Whiskey i wypadł przez okno Błędnego Rycerza, gdy chciał obwieścić wszystkim, że zostanie ojcem. Gloria wpadła w szał. Jak Christopher mógł uczynić jej coś takiego? Zrobić dziecko chciał, ale gdy stwierdził, że trzeba je jeszcze wychować, to sobie wyszedł i umarł? Całe szczęście, że rodzina panny Shepard posiadała odpowiednią liczbę galeonów w swojej skrytce i umieściła swoją podopieczną w niewielkim domku na przedmieściach Hogsmeade, każąc jej jakoś sobie dalej poradzić.
I Gloria radę dała. Dorywcza praca u madame Rosmerty połączona z namiętnym robieniem na drutach i sprzedawaniem swoich wyrobów sprawiła, że wiązała koniec z końcem, nie mogąc się doczekać dnia w którym córka pójdzie do Hogwartu, co oznaczało, że do wyżywienia pozostanie już tylko ona sama.
Czy kochała Blake? Podobno. Nie dawała jednak zbyt mocno odczuć tego dziewczynie, która  tak bardzo tej miłości potrzebowała. Surowe zasady panujące w domu, strofowanie i nawał obowiązków był dla małej na porządku dziennym. Chciała się wyrwać z domu i była tak zdeterminowana, że wypatrywała sowy z listem każdego dnia wakacji, a w jej wnętrzu rosła obawa, że mogą jej w Hogwarcie nie chcieć.
Czy potraficie sobie wyobrazić jak ogromną ulgę odczuła, gdy dostrzegła na horyzoncie brązowego puchacza?
W szkole Blake przez większość czasu była raczej szarą myszką. Dawała się wykorzystywać do odrabiania czyichś domowych prac, wchodzenia sobie na głowę, robienia przysług. Poznała smak zauroczenia, zawodu, już wiedziała jak to jest mieć złamane serce... Obecnie już trochę wyluzowała. Nie plotła włosów w warkocze, ochoczo żłopała kremowe piwo. Chyba stała się normalna?

- kocha transmutację i zaklęcia
- jest miotlarsko upośledzona. Latanie to dla niej czarna magia, ponadto nie odróżnia Pioruna od Zmiataczki
- w przyszłości chciałaby uczyć w Hogwarcie, bo nie ukrywajmy - posada Ministra nie jest zbyt realnym marzeniem
- musiała uszyć sobie szkolną szatę, gdyż według matki "Madame Malkin to stara ropucha zdzierająca galeony z uczciwych ludzi i ja nie będę jej płacić za coś, co możesz zrobić sama(...)"
- nie potrafi dogadać się z własną sową, więc najchętniej to wymieniłaby ją na jakiegoś kota
- tylko raz w życiu otrzymała ocenę niższą niż PO, a to dlatego, że się wyjątkowo mocno nie wyspała
- jest metamorfomagiem