Jeśli ktoś myślał, że rozpocznę od lamerskiego cytatu pokroju Oczy są zwierciadłem duszy, czy innych takich frazesów, to się grubo mylił. Nie rozpocznę. Nie rozpocznę też od zachwytów, jakim to Misha nie jest wspaniałym i uroczym młodym człowiekiem, idealną partią, wyśnionym marzeniem tej części Hogwartu posiadającej cycki, a także obiektem zazdrości tej części, która załatwia się na stojąco. Nie opowiem, że Tyrnewo płakaoł, gdy Asen opuszczał jego ulice, że kwiaty kwitną, gdy chłopak stawia w ich pobliżu swoje ślizgońskie stopy, że nawet zaczarowane niebo jaśnieje, gdy pojawia się w Wielkiej Sali. Nie zrobię tego, bo nie muszę. Wystarczy spojrzeć, wystarczy na moment przynajmniej zawiesić oko by zakręciło się w głowie, gdyż Mikhail jest zawsze od ciebie wyższy. Zawsze patrzy z góry, a na ustach ma ten swój zawadiacki uśmiech, błysk w oku i w ogóle. I ma też nieposkromione włosy w kolorze ciemny blond, żyjące własnym życiem, i silne ramiona, w których chciałabyś zasypiać i tę pewność siebie, którą chciałbyś mieć. Ma te orzechowe oczy, w których toniesz, i głos, którym Cię ucisza. Ma te swoje ulubione jeansy, w których go często widujesz i flanelową koszulę na weekendy. Ten luz i styl. I wrodzoną śmiałość do rzeczy, o jakie go nie podejrzewasz.

Tu też bez zachwytów, bo ulubieńcem starszych pań to on nie jest. Szarmancki na tyle, na ile mu akurat pasuje, szczery też niespecjalnie. Najtrafniejsze słowo, jakie ciśnie Ci się na usta to gnida i słusznie! Ja się wcale nie obrażę, bo to prawdziwa menda społeczna, jakich w domu węża wiele. Niezbyt skromny, nazbyt wredny, za bardzo skupiony na sobie, za mało poukładany. Ale wychowany! Kulturę ma we krwi, prawie czystej przecież jak łza, zachować się przy stole potrafi, więc nie wstyd z nim do ludzi wyjść przynajmniej.
Jeśli jesteś gryfonem, przynajmniej raz spadła na Ciebie łajnobomba zesłana przez Asena. Jeśli jesteś puchonem, nie zliczysz, ile razy Miszka wywrócił Ci torbę na lewą stronę. Jeśli jesteś krukonem to... Jesteś tolerowany, co powinno być powodem do radości. Jesli masz cycki to ważne żebyś nie była szlamą, bo tu akurat kolor krawata się nie liczy. W końcu przecież jak się go ściągnie, to wszystkie dekolty są takie same.
Chłodno kalkuluje, co mu się opłaca. Jeśli coś nie przyniesie mu chociaż minimum korzyści - nie zawraca sobie Tobą głowy. Wybiera sobie przyjaciół, choć ufa jedynie swojej miotle.

Moim zadaniem nie jest zmyślanie szczęśliwych zakończeń, mimo, że w przypadku Asena do szczęśliwego zakończenia zabrakło tego wszystkiego, co określa się mianem pełnej, kochającej się rodziny.
Bo cóż, już za gówniarza zmuszony był do korzystania ze świstoklików na trasie Bułgaria - Anglia. Niby mu to nie przeszkadzało. Niby nawet się cieszył bo lubił odwiedzać ojca w Londynie. Tak naprawdę jednak kiedy był mały marzył, by w końcu przestali się na siebie wydzierać i oddałby wszystkie swoje małe miotełki, by tak się stało.
Dziś miał to gdzieś. Potrafił wykorzystać rozstanie rodziców na swoje własne sposoby i często wychodził na tym dobrze. Był w końcu ślizgonem, a także synkiem mamusi i pierworodnym Nikolaia Asena - samo to już sprawiało, że miał w życiu trochę lepiej niż inni. Na święta dostawał dwa osobne prezenty, zamiast jednego wspólnego. Gdy prosił o kasę na zestaw do pielęgnacji miotły dostawał ją podwójnie - część szła na to co potrzebował natomiast za resztę zazwyczaj balował u Zonka. Tak było, bo rodzice byli niezwykle dumni ze swojego syna, utalentowanego gracza w Quidditcha, na którego meczach pokazywali się razem i co dziwniejsze - nawet się na nich nie kłócili. Patologia, ale chłopak zdążył się już do niej na szczęście przyzwyczaić.
Jak to się stało, że nie poszedł do Durmstrangu, jak wszyscy z jego rodziny? Chciał być bliżej ojca. Po prostu życie z matką w Bułgarii nie było spełnieniem jego marzeń i skoro dali mu wybór, to on tego wyboru dokonał. Nikt w tamtym czasie nie przekonałby go do zmiany decyzji, nawet on sam by siebie nie przekonał. Poza tym odstraszał go trochę surowy klimat panujący w Bułgarskiej szkole. Zdecydowanie bardziej preferował atmosferę jaka panowała w Szkocji. Po prostu.

♦ wbrew pozorom, nie jest wcale taki zły
♦ marzy, by kiedyś zostać sławnym zawodnikiem Quidditcha
♦ jest wielkim fanem Patałachów hipogryfich, mało znanego czarodziejskiego boysbandu tamtych czasów
♦ ma u Filcha osobną kartotekę. Czarną jak smoła
♦ raz się kiedyś zakochał, ale niezbyt szczęśliwie jak widać
♦ ma złotą kartę członkowską u Zonka
♦ koniec psot