W poszukiwaniu jakiegoś ustronnego miejsca Arciowe nogi poprowadziły go długimi schodami wprost na jedną z wież. Wschodnia wieża zawsze wydawała mu się interesującym miejscem; w przeciwieństwie do innych wież jej szczyt był całkowicie odkryty, więc nocą można było dostrzec praktycznie wszystkie świecące na niebie gwiazdy. Oczywiście tak długo jak nie zasłaniały je chmury. Albo akurat nie padało, a to zdarzało się bardzo często. Nie, raczej rzadko ktoś tu przychodził. Uczniowie zazwyczaj wybierali sobie inne, bardziej przytulne miejsca. Jak taras na Wieży Astronomicznej. Aeron mógłby przysiąść że ktoś przeklął to miejsce. Nie było chyba dnia w którym ktoś tam nie przesiadywał, a najczęściej były to pary mizdrzące się do siebie jak jakieś papugi. Krukon raczej nie był zbytnim fanem publicznego okazywania sobie uczuć, a przynajmniej nie w tak nachalnej dla otoczenia formie jak co poniektórzy. Poza tym to miejsce było zbyt oczywiste. Zbyt.. normalne.
Minęło kilka dni od przedstawienia urządzonego przez dyrektora w Wielkiej Sali. Aeron nadal nie wiedział czy całe to przedsięwzięcie miało jakikolwiek sens czy nie. Pewnie znajdzie się paru którzy faktycznie zyskają coś z tego całego klubu, ale reszta... Chłopak wątpił żeby ich psychika mogła wytrzymać coś takiego. Już sama atmosfera która panowała tak w zamku jak i na ulicach potrafiła być niezwykle przytłaczająco dobijająca. Z każdym kolejnym dniem wiadomości docierające do jego uszu były coraz mniej optymistyczne. Ludzie są dziwni, pomyślał wchodząc na okrągły szczyt wieży. Nocne niebo wyglądało doprawdy pięknie; dobrze wybrał moment, bowiem w zasięgu oczu chmur było naprawdę nie wiele. Czarny płaszcz ogrzewał go, gdyż temperatura mimo wszystko nie rozpieszczała. W pobliżu drzwi prowadzących do zamku znajdowała się podłużna ławka wykonana ze zniszczonego warunkami pogodowymi drewna. Tam też spoczął krukon. Po chwili dołączył do niego mały cień. Ze zdziwieniem stwierdził że to Darkness, jego czarny towarzysz. A w sumie towarzyszka; usiadła tuż obok, na ławce (nie na podłodze), z wyższością zupełnie nie pasującą do zwierzaka.
Na myśl o znajdujących się w szkole w szkole twarz Arcia przybrała nieco upiorny półuśmiech. Odkąd pojawili się w Hogwarcie, sprawne poruszanie się nocą po zakamarkach szkoły stało się piekielnie trudne. Nieźle by się zdziwili widząc go teraz tutaj. Pewnie zaczęłoby się odpytywanie i dochodzenie, czyli typowe ministerialne zajęcie. Przynajmniej szkoła była w miarę bezpieczna; to bodaj jedyny plus ich obecności. Chłopak przeciągnął się, strzelając przy okazji połową kości w swoim ciele. Spojrzał w stronę srebrzystego wizerunku księżyca. Pełnia za nami. Czas szybko leci.